Ako si Bugoy, ang totoo kong ngalan ay “Albert Dela Torre”, 21 anyos na binata, Filipino, tubong  Mindoreño, kayumangi ang kulay ng balat ko, katamtamang-tangkad, nakasuot ng brown na jacket  at nakasandong puti, nakatokong na short at pamurmang tsinelas. May nakasabit na usong-uso na  pekeng diyamanteng hikaw sa kaliwang tainga, at kwintas sa leeg. May pamada sa buhok. Ayos  na ayos ang itsura kahit wala namang pupuntahan. Ako ay isang trabahador sa konstruksyon. Nandito ako nakaupo sa tabi ng sirang pinto ng isang maliit na apartment kung saan makikita mo  ang mga nakakalat na titis ng sigarilyo at mga bote ng alak, at katabi lamang ang nakataling asong  si Primo sa paa ng kapiraso at dapok na papag. Ramdam ko ang tiktik na init ng araw galing sa  bubungan, sa kadahilanan na walang kisame at wala akong bentilador na gamit sa ngayong  panahong tag-init, Mayo. Magkatabi lamang ang apartment ko sa may-ari nito na si Aling Choling,  Manila. Kung saan, maririnig mo ang iba’t-ibang ingay, minsan dulot ng katuwaan o kasiyahan,  kaguluhan o kapahamakan, natatahimik lamang kapag paa na’y pantay.  

Ako si Bugoy, isang mapagmahal at masipag na anak. Kilala ako bilang isang matinong binata,  wala ako ni isang bisyo, di ako nag-iinom at naninigarilyo dahil alam ko na makakasama lamang  ito sa aking kalusugan. Gagawin ko ang lahat para sa ikabubuti ng pamilya ko. Pangalawa ako sa  magkakapatid at ang ate ko ay nakapag-asawa na ng isang lalaking tatto artist na taga-Cavite. Ang  ama ko ay 54 years old na, dahilan kung bakit hindi na ito makapangisda. Habang ang ina ko  naman ay naglalabada. Dahil sa kahirapan ay napilitan akong huminto sa pag-aaral at  nakipagsapalaran na sumama sa mga kabarkada ko paluwas ng Manila upang doon ay  makapaghanap ng trabaho. Sa ganun, may pangtustos kami para sa pangangailangan sa araw-araw  at masusuportahan ko ang aking mga kapatid na nag-aaral sa elementarya. Noong 2018, galing sa  probinsya ng Mindoro ay lumuwas na ako pa-maynila, na ang bitbit kong pera para sa pamasahe  ay hiram ko lang sa aking mga kabarkada na pinag-ambagan nila. Pag dating ko ng Maynila, sa  Bus Terminal na aking binabaan, malapit sa isang pagupitan na ang pangalan ay “Primo  Barbershop” ay may nakita akong isang tuta at kinuha ko ito dahil sa ako’y naawa. Dahil mabuti  ang aking puso ay nagdesisyon ako na kupkupin ko na lang at iuwi sa titirhan kong apartment.  Primo ang pinangalan ko dito, sunod sa ngalan ng Barbershop kung saan ko ito napulot. Sa  paghahanap ko ng trabaho ay hindi agad ako natangap sapagkat di ako nakapagtapos ng pag-aaral,  kahit Grade 12 man lang. Ubos na ang pera ko noong panahon na yun, walang-wala na talaga.  Dahil sa kagustuhan kong kumita ay nakipagsapalaran na lang ako magtrabaho sa konstruksyon,  alok ng aking mga kabarkada kasama sila.  

Maliit man ang kita ay napagkakasya ko ang at napapadalhan ko pa ng pera ang pamilya ko sa  probinsya. Nagtipid ako, nagdoble kayod, rumaraket ako bilang carwash boy kapag walang pasok  sa kontruksyon, pati pagbebenta ng balot kada gabi ay pinatos ko na rin. 

Lumipas ang 2 taon at malaki ang pinagbago ko, naging lasingero at mabisyo sa paninigarilyo  dahil sa impluwensya ng kabarkada ko. Doon ko na lang binubuhos ang lungkot at stress ko sa  buhay. At ito na nga ang naging dahilan kung bakit di na ako makapagpadala ng pera sa probinsya  at di nakakapagbayad ng ayos sa renta ng apartment na tinutuluyan ko. Dahil dun palaging  nabubugnot si aling Choling, parinig ng parinig kada umaga para sa aming di pa nakakapagbayad  ng upa. Noong isang gabi, Naghimutok din ito sa galit at nabugnot, isinumbong kami ng kabarkada  ko sa Pulis dahil sa sobrang ingay namin habang nag-iinom. Kinabukasan, isinumbong namam  ako sa tanod dahil sa nakawala kong aso na si Primo, medyo dapok at inaanay na kasi ang  pinagtatalian nitong kapirasong kahoy, at hinabol ang mga pusa ni Aling Choling. Agad-agad na  nalaman ng ate ko ang aking kalagayan, at dumalaw siya sakin at kinausap ako upang konbinsihing  sumama sa kanya upang gawin akong isang tattoo assistant ng asawa niya, at doon alam niyang  magiging maayos ulit ang buhay ko. Dahil sa katigasan ng ulo ko, di ako sumama sa ate ko at  pinagpatuloy ko pa rin ang aking gawain. Noong oras na yun ay saktong nakasilip si Aling Choling  sa awang ng bintana at agad na chinismis kami sa kanyang 

mga kaibigan sa kalye ng mga  chismosa. Lumipas ang araw at nawalan na nga ako ng trabaho sa konstruksyon, dahil sa  pagsasarado nito sa kadahilan ng kumakalat na sakit na tinatawag nilang “Covid-19”. April 2020,  isang buwan ako di nakakapagbayad kay Aling Choling. Puro na ako utang sa kabarkada ko, halos  wala na akong maipambili man lang ng delata, inuuna ko pa ang bumili ng sigarilyo kaysa pagkain.  Mayo 2020, kinagabihan ay inatake ako ng anxiety ko, iyak ako ng iyak, pinagsisihan ko lahat ng  ginawa ko, halos i-untog ko na sa pader ang aking ulo, at nakatulog ako. 

Kinaumagahan ay naulian ako, nakatulala na lang ako sa labas ng bintana, iniisip ang kinabukasan  ng buhay ko. Makalipas ang ilang oras, ako ay nagmumuni-muni, naninigarilyo habang nakatingin  sa mga taong nasa labas na may nakaharang na facemask sa kanilang ilong at bibig, na kung saan  nagudyok sa akin upang alalahanin ang kalagayan ng pamilya ko na naiwan sa probinsya. Habang  nag-iisip ko rin ang aking nahintong trabahong pagkokonstruksyon, iniisip ko noon na baguhin na  ang lahat sa sarili ko. Sa pangkahalatan ay namomroblema ako kung saan ako makakahanap ng  perang ipapadala sa pamilya ko at ibabayad sa apartment na inuupahan ko na halos isang buwan  ko na din di pa nababayaran.  

Ilang sandali pa’y nagngingitngit na naman ang galit at inis ko kay Aling Choling, sa kadahilanan  ng nakakabulahaw nitong pagpaparinig sa aming mga nangungupahan na di pa nakapagbabayad.  Dagdag rito, nadagdagan ang aking inis ng maalala ko ang mga ginawa ni Aling choling na di  kanais-nais, katulad ng pagreklamo nito sa Pulis, pagsusumbong sa Tanod at pangchichismis.  Akala ko noon ay mapapalampas ko na ito pero di na kinaya ng inis at pride ko. “Sumusobra ka  nang matanda ka!” Bulong ko sa aking sarili. Sa sobrang galit ko, takipsilim habang naniningil si  Aling Choling, naisipan ko at pinagplanuhan ko na sunugin kinagabihan ang buong apartment nito  kasama ang tinitirhan ko. Lumipas ang ilang oras, inantay kong dumilim, nakipag-inuman kay  Tikoy, inantay ang alas dose, sinigurado ko na mahimbing ang tulog ni aling Choling. Nag-impake  ako, nagnakaw, nasunog ko na ang buong kabahayan, nagulat ako ng naalala na nakalimutan ko si  Primo sa bahay habang nakatali. Wala na akong nagawa, Umiyak ako at inantay kong humupa ang  apoy. Pagkasilip ko’y patay na si Primo, ngunit ang ikinagulat ko ay wala sa hinihigaan ang  matandang si Aling Choling, bagkus nakatakas ito dahil nagising ito sa lakas ng sabog ng gasul at  narinig ang kataga kong binatawan “Enjoy Aling choling, Sleep Forever Babush!” Nagsumbong  siya sa pulis, at siya ang dahilan kung bakit ako ngayo’y nasa kulungan at naparusahan.