Ako si Hester Ramos. Isang lalaking halos nasa kalahati na ng kanyang buhay – 42-anyos na ako. Ako ay Pilipino at isa akong Ilocano na nagmula pa raw sa probinsya ng Nueva Vizcaya kwento lang ng aking nanay dahil dito kami ipinanganak at lumaki sa Maynila. Dalawa kaming magkapatid – ako at ang aking kuya. Ngunit siya lang ang itinuturing na anak lalo na ng malaman ng aking tatay ang aking sekswalidad. Di ko rin naman siya masisisi dahil debotong katoliko ang pamilya ko. Pero sapat na ba na dahilan iyon para itakwil ang sariling anak? Hindi ba’t mas malala ‘yon kaysa sa pagkakagusto sa kapwa lalaki? Hindi rin naman ako malapit sa kapatid ko dahil naimpluwensiyahan na rin siya ng tatay namin. Tanging ang nanay ko lang talaga ang nagbigay sakin ng pagmamahal kaya sobra ang hinagpis ko nang pumanaw siya nung ako’y 18 taong gulang. Andaming pagmamahal na naiwan sa akin kaya ngayong wala na ang nanay ko, kanino ko na ‘to ibibigay? Kaya naman nung nakilala ko ang nobyo ko sa parehong taon na nawala ang nanay ko, ibinuhos ko lahat ng iyon sa kanya kahit pinagtabuyan pa ako ng tatay ko, at kahit alam kong dahil sa kanya ay nalulong ako sa mga masasamang bisyo. Halos dalawang taon din kami magkarelasyon. Ngunit ‘di ko naman inakala na makakagawa ako ng karumal dumal na krimen dahil sa sobrang pagmamahal na iyon. Bente taon din akong nakulong dahil doon. Sa kasalukuyan ay 42-anyos na ako at isa akong taxi driver. Halos dalawang taon narin mula nang makalaya ako. Pagkalabas ko ng bilangguan nalaman kong wala na ang aking tatay at wala na akong balita sa aking kuya bukod sa nakatira na siya sa ibang bansa. Mag-isa na talaga ako. Simple lang ako manamit, meron lang akong kaunting t-shirt at dalawang pares ng pantalon pero kadalasan ang suot ko ay ang uniporme ko bilang taxi driver na polo at slocks. Walang araw na hindi ako nagsisi sa mga ginawa ko, lagi kong nararamdaman ang bigat ng konsensya kaya naman nagsimula ulit ako gumamit ng ilegal na gamot para kahit papaano ay matakasan ko ang boses ng konsensiya. Hindi ko alam kung hanggang kalian ko ito kakayanin.

Sa kasalukuyan, nakatira ako dito ngayon sa Pasay City. Lumipat ako dito pagkatapos ko lumaya dahil bukod sa wala na akong pamilya, walang may kakilala sa akin dito. May inuupahan akong maliit na bahay na pagmamay-ari ng matandang si Mrs. Gomez. Bahay dapat ito ng anak nila pero dahil wala na ito, pinaupahan na nila ito. Hindi kapanipaniwala ang kabaitan nila dahil pumayag sila patuluyin ako kahit wala pang down payment. Hindi ko na tinanong kung bakit. Nakakakabit parin sa pader ang graduation picture ng anak niya – hindi ko na ito tinanggal para sa respeto. Maayos naman ang bahay. Hindi siya gaano kaliit, hindi rin naman siya gaano kalaki. Kumbaga sakto siya para sa isang tao. Sa sala ay may sirang sofa na halos kita na ang laman loob nito kaya ang ginawa ko ay tinakpan ko nalang ito ng mga tela para di masyado mahalata ang mga sira. Mainit dito. Lalong lalo na kapag panahon ng tag-init. May ceiling fan nga na nakakakabit pero matagal na raw itong hindi gumagana. Kapag umuulan naman, may mga butas yung bubong kaya kapag naulan ay umuulan na rin dito sa loob. Naiirita man ako dahil sa init, naiirita man ako sa tuwing umuulan – wala akong Karapatan magreklamo dahil sino ba naman ako. Tiis-tiis nalang talaga ang labanan dito. Magkakadikit ang mga bahay dito. Sa katunayan, sa kabilang kanto lang yung bahay ni Mrs. Gomez. Bukod sa kanya, ang kapitbahay lang na kakilala ko ay si Mang Rodel, dahil siya yung may ari ng welding shop na nasa tabi ng bahay na inuupahan ko. Minsan ko lang siya nakausap, at iyon ay nung makita kong may kinukumpuni siyang flatscreen TV na nababaklas na yung screen at may LCD pa – pero gumagana pa. Binenta niya ito sa akin sa murang halaga. Bukod sa kanya, hindi ko na binalak na kilalanin pa ang ibang kapitbahay dahil pakiramdam ko ay masama ang tingin nila sa akin – na para bang alam nila ang mga ginawa ko.

Kanina sa trabaho may transaksyon nanaman na naganap sa pagitan ko at ng ka-trabaho ko. Nung nakaraang linggo sabi ko huli ko na iyong bili sa kanya ng ipinagbabawal na gamot, pero ayaw matahimik ng boses sa utak ko. Binubulabog parin talaga ako ng konsensya. At saka ko lang ito hindi nararamdaman kapag nakasinghot ako ng gamot. Araw-araw nalang ba na ganito? Nung nasinghot ko na yung gamot, biglang gumaan at tumahimik yung utak ko. Hindi ko alam kung totoo o dahil lang sa droga ang mga naranasan ko kanina. Alin ang totoo? Kanina nakita ko ang mukha ng buong pamilya ko. Pagkatapos non, doon ko na nakita yung babaeng iika-ika sa tapat ng Megamall. Gabi na at umaambon kaya hinatid ko siya. Ang mga sumunod na nangyari ay hindi ko alam kung totoo ba o dahil lang sa droga pero paglingon ko sa binabaan nung babae – sementeryo! Doon ko napagtanto kung sino yung babae; siya yung babaeng pinaslang ko, dahilan kung bakit ako nakulong ng bente taon. Nanindig ang balahibo ko. Dali dali akong umuwi. Ayoko na. Muli ko nanaman naramdaman ang pagsisisi, at ang bigat ng konsensya. Nakita ko na siya, at sigurado na akong hindi ito panaginip. At ngayon may takot na akong naararamdaman. Ngayon, andito ako nakaupo sa sira-sirang sofa. Iniisip ko kung hanggang kailan ba ito mangyayari. Mas lumakas ang boses sa utak ko at ito nalang mismo ang naririnig ko. Mainit dito sa loob pero nilalamig parin ako. Siguro kailangan ko nang tanggapin na hangga’t nabubuhay ako ay hindi ako titigilan bulabugin ng konsesya; hindi niya ako titigilan na bulabugin dahil kinuha ko ang buhay niya. Kung buong buhay ko ito mararanasan kahit maagsisi ako, hindi ba’t mas mabuti na mawala nalang ako? Hindi ko ito kaya.